FDQA 1 (I)

DO LÚSER E DO GüINER

Tamén digo eu, que hai que ter coidadiño coa linguaxe. Unha de esas cousas que me aburren de palurdas é a importación desas dúas palabras (non conceptos).

- ¿Qué carallo é eso do güíner e do lúser?

A palabra “loser” en inglés tradúcese por perdedor. “Winner” é o antónimo; gañador. Serve por exemplo para diferenciar ou nomear ó que gaña nunha competición deportiva, ou ó que perde nunha aposta.
Parece…
Pois non.

Disque o lúser é a persoa que non ten propiedades, cartos ou non é ningún dos estereotipos de película basurosa yanqui. Exemplos telos no cine, na televisión… Pero o que ves non é ó lúser. O que oes é a palabra con acento peiorativo. Porque o lúser non existe. Ende o güíner neither.
De existir algunha persoa que mereza o desprezo, a indiferencia ou a lástima dos demáis, sería aquela que pensase que a xente mídese por algún tipo de porcentaxe. A xente é o que fai, non o que compra nunha tenda horrible.
Poida que esta confusión teña que ver con que a xente non lea ou escoite nunca NADA.
Recordaría o malfalante o conto do traxe do rei no que a máis simple das explicaciós sinceiras, derruban tódalas mentiras e hipocresías. As vergonzas. Aquel rei non era ridículo por estar espido. Todos estamos espidos baixo os trapos. Aquel rei era ridículo por mor da mentira e da hipocresía. Eso deshumaniza. Convérteste en motivo de risa e señalamento co dedo. Claro.
Sería unha sorte que se vira un pouquiño a vergonza esa de nai, de sentires mal ún consigo mesmo. De claudicar na mentira por vergoña.
Entón, ó escoitaren falar dunha persoa calificándoa de güíner ou de lúser, a mín dame asco, joder. Por moitos motivos, pero un deles: a pereza mental.
Outro día comentaba o director dunha película de éxito recente que o que pretendía na peli era reflexar o momento de gloria do lúser no medio da súa vida, que a ollos de él, supoño será insulsa e insuficientemente espectacular para o argumento dunha película. Supoño que ós seus ollos, o que lle pasa á xente fora da gloria ou do programa rosa de tarde, non é ¿qué?.
E que resulta que a vida non é cine. O cine reflexa a VIDA. Faino parcialmente, porque é limitado. Se a tecnoloxía desenvolvese un mecanismo para crear un periférico capaz de por exemplo facer sentir a dor ou as balas ó espectador, sería outra cousa.
Pero de momento só contamos con imaxe e son.
Non se pode reflectir claramente o sentimento do neno cando o enganan os maiores porque é así e punto. Él cala, pero sabe que aquelo é malo, é danino. Despois acostúmase, e ve as cousas como se existiran de sempre. Pasoulle o mesmo que cando viu ó can Epi por quincuaxésima vez. Deixou de perde-los estribos:

-Mira, ¡un baubau! (isto ensinoumo Sofía).

E deixou de ver o incríble e marabillosa que era aquela criatura.
Eu espero que isto non lle ocorra ós meus sobriños (Dani, Andrea, Rodrigo, Eva, Laura, Aurora…). Espero que conserven a visión da marabillosa criatura. Sempre.
Para o malo ocorre o mesmo. Ves as maldades da xente tantas veces, ves o maltrato á natureza, ós homes e mulleres tantas jodidas veces que xa parece normal.

-Mira, ¡qué medo! (me dás).

É unha obra de misericordia do noso Señor ensinar ó que non sabe. Esta é unha cita de Amancio afianzada xa na memoria colectiva.
E leva razón.
Somos entón reponsábeis da educación dos nosos nenos. Vaia perogrullada ¿non?. Pois claro que o somos. E dos non tan nenos. Porque con 40 anos non tes escusa. Os nenos van ás apalpadas, guiados moitas veces polos maiores. Os adultos non. Ti sabes o que fas. Sábelo. Entón algún vai levar unha colleja.

As vidas das persoas son únicas, e valiosas.

Entón comeza o problema coas palabriñas dos collós.
Porque agora aparece o güíner. Ese pedazo de animal, con propiedades, cartos, e tódalas comodidades ó seu alcance para facer unha vida realmente espectacular. Por exemplo:

-Pasear por una playa de La Indonesia, en un lugar paradisíaco a lomos de un magnífico ejemplar de elefante asiático, guiado por un orihundo con una vara.

Ten o güíner a dobre carga de traballo que representa non só selo, senón aparentalo en todo momento.

Resume moi ben todo isto o ensaio de Pistner sobre a área: pediríase por favor, se pode ser, que non se empregasen termos derivados dunha competición ecuestre para referirse ás persoas. Desa forma, evítaríanse malentendidos. Para mellorar na fala, para facerse entender, e para non ir por aí coma bestas, hai que intentar chamarlle ás cousas polo seu nome, non a tódalas cousas de calquera maneira.

E entón o teu entorno mellora.