FDQA 3 (V)

O Faro de Vite

No barrio de Vite, outrora lugar en distintas circunstancias, hai esquecido nun rincón un faro.
Emite un son sónico, e rítmico. E suave.
Pódenno oir dende San Francisco de Assis, ata o Pedroso e Meixonfrío.
Xira e xira e soa e soamente para para durmir.
Encapríchase dunha melodía e afonda nela, e de fondo a ten semanas enteiras, rabuñando vinilo cunha xoia.
Viaxa e transporta a outros templos e lugares.
Se o sintonizas, ves o seu radio de acción, coma un sol de son.
Vai lixeiro, perfecto redondo, e duro de oído. Trata con mestres esquecidos e músicos doutro planeta.
Venera a Bowie, adora a Hendrix, escoita ós Beatles, sométese a C de C, berra coa Radio, chulea ós Rolling e Aerosmith, xoga ó guá coa Iguana, drógase dos Who, ascende cos Zeppelin, baila cos Blues, astilla ós Clash, chora por Prince, maquíllase coma Raíña, e soña coa Velvet cada domingo.
Aceptando que un día morrerá cos Ramones.
Xira o mundo, xira a máquina, e xiras ti.
A máquina rota.
Rota.
Arreglada.
Erreglada.

Algún segue o faro dende a outra punta da aldea. Ate chegaren, e sentaren e escoitaren ó seu caron. Deixando livre á mente para á viaxe.

- A menos de 5 escóitase pior.
- Si. E menos lonxe.