...

29 dic 2008

torneo de cricket dos inocentes no pirañaROCK

No día dos inocentes (aínda que houbo quen non cría que abrira o piraña en domingo) celebrouse no pirañaROCK o II TORNEO DE CRICKET INDIVIDUAL.
Pese a que a seleción de pirañeiros foi máis nutrida do habitual, os representantes do Ambigú coparon os primeiros postos quedando 1º, 2º, 4ª e 6º.

Álvaro amosa orgulloso a culler acadada


Toño non puido finaliza-lo torneo, máis garantiu o seu 6º posto


Duvi foi a sorpresa do campionato (mágoa que non estea en Compostela para xoga-la liga, pois tivo moitos pretendentes) e asinou un meritorio 5º


Conchi, sempre nos postos de arriba, quedou de 4ª tras unha gran participación.


Eu fun barrido da final por Santi e Suso e tiven que conformar co 3º posto


Suso quedou finalista tras pelexar desde a 1ª ronda na zona do k.o. Bo traballo.


E por fin Santi tivo a recompensa por unha evolución abraiante no seu 1º ano de "profesional"
Campión do II torneo pirañaROCK de cricket.


foi ademáis o único que confió nas súas posibilidades e levou a porra do podio final


Moitas grazas a tod@s, pasámolo de vicio

Read more...

24 dic 2008

fin de ano no pirañaROCK: 9º aniversario

Read more...

22 dic 2008

torneo de dardos nadal no ambigú

ésta era a miña aposta para o torneo


houbo loita pola culler de pao, e a gañou Susi


Vicente tivo que conformarse coa 5ª posición


Santi pode que merecera máis, pero quedou 4º


Suso, de novo no podium quedou 3º


A final da ronda directa repetiuse na final:
dous madriles "de tú a tú"
si ejque...



moló mazo que o finalista fora Carlos


porque así eu practiquei este "air xamón"
volo adico a tod@s


mmm, que rico está


Campións

Read more...

18 dic 2008

ADF. 17. miercoles

será una gran putada ir el jueves a currar con un resacón del quince, con los oidos totalmente taponados, pero sobre todo, con UNA PUTA SONRISA EN LA BOCA QUE NO ME LA VA QUITAR NI EL TATO.

A quien no le guste este tipo de sonido, pues no le gustará. Pero aquí tenemos a unos de los grupos con unos de mejores putos directos que hay. Un puñetazo en tu cara. Un grupo que se come con patatas a los RATM esos.

Aquí un video con su anterior rapero, cuando eran más tecnos
Buzzin'

Ahora son 2 raperos y son un pelín más brutos.
Festimad Fortress europe
esto es del festimad, al rato se puso a llover como el infienno y no se movió un alma.
Conciertazo fijo. Vamos, que con el de SOIA, uno de los conciertos del año.

Y como teloneros, grupazo de madrid baselab. Tienen muy buena pinta, a ver que tal se lo hacen en directo. Tengo buenas referencias de ellos.


-----

Bueno, al final no conseguimos llegar a baselab, así nada os puedo decir de ellos (las cañas, llu nou)
ADF. Nuevo cambio de formación, gente que no conocía y alguno que no sabía si lo había hecho (¿el rapero negro con lupas ha engordado, también de cabeza?). Bueno tocaron casi todos los temas del punkara, disco que a mi, personalmente, no me mola demasiado. La peña estaba un poco quieta, y el grupo se lo iba recordando (¿que, os quereis ir a la cama?. y haciendo como si pusieran la cabeza en la almohada). Así y todo, al grupo le costó un poco entrar en calor, aunque tras tocar un tema de los instrumentales (Riddin i like), curiosamente, la peña se fué arriba, pero lo mejor estaba por llegar. Tras unos cuantos temas del punkara (que no, que no me mola mucho), tocaron otra instrumental, y el DJ se marcó unos bailes atacaos, con lo que la peña ya se fué arriba del todo. Pero al poco se acabó.
Bises. Aquí si que lo dieron todo. Buzzin, y a saltar como locos. Fortress Europe, y la peña enloqueció. Y se acabó... pues no. Aún tenía algo más que añadir, y como no podía ser de otra manera, acabaron con Free Salpat Ram. 2 bises, no lo habitual.
Bueno, el concierto fue bueno, aunque a mi es que Punkara.... eché en falta Enemy of the enemy. Y bueno, en el próximo concierto ya no estarán presentando ese dichoso album.
Otra cosa que eché en falta, aunque eso es típico de la capitol, son los decibelios. ¿Por qué tocan tan bajo?
Pero aún así, insisto. Buen concierto.

Read more...

14 dic 2008

liga 301. 8ª xornada

Nesta 1ª cita da 2ª volta, ós Ñus tocounos descansar e, abraiados, asistimos a unha xornada curiosa:
1ª victoria de renglones torcidos do ambigú: Noraboa!
1ª paliza a un equipo piraña: ambilight 23-pirañas 9 (Ooops!)
e os bullgame gañando cómodamente ós tutos (9-23)


e á espera da última xornada do ano:
16-12 (ambigú): Rompepuntas-Tuto de Mora
16-12 (piraña): Pirañas-Renglones Torcidos
17-12 (ambigú): Bullgame-Ñus
Soamente queda lembrarvos que aínda...

Read more...

5 dic 2008

FOTOS RODAJE III

y más...






Una vez más gracias a tod@s... al equipo técnico, a los extras (del Pi y del TNT, mención especial a Chico Fran), a Torres, a Davis... y sobretodo a Adolpi, satánica magestad.

Read more...

FOTOS RODAJE II

Ahí van más....





Read more...

FOTOS RODAJE I

Aqui van algunas de las tropecientas fotos que se hicieron urante el rodaje del corto....






Read more...

4 dic 2008

Gogol Bordello. Xoves 11 na capitol

Bueno, chicos, si quereis ir de fiesta, este es el grupo. Punk gitano de unos tronaos de Nueva York para no parar de botar y de reir. Ya les he visto 3 veces, y siguen con la misma caña que al principio. Por cierto, este es un grupo que gana MUY MUCHO en una sala pequeña, como la capitol.


Bueno, una canción antigua, pero definitoria de lo que hacen estos maestros del Gipsy punk

http://www.youtube.com/watch?v=wJlGutqFqfg

Read more...

3 dic 2008

Los 70 (1ª parte) : El Hard Rock, el Rock Progresivo y el Glam.

Sus majestades "Led Zeppelin". Los cuatro fantasticos hicieron subir el volumen del "Rock and Roll" .

Silencio! va a sonar "Dark side of the moon".El productor "Alan Parsons" utilizo la tecnologia mas avanzada de la epoca para darle a la genial musica de "Pink Floyd" la atmosfera adecuada con sintetizadores, susurros, tic tacs de relojes, latidos de corazon ... un viaje alucinante.



"David Bowie" y "Marc Bolan" ... los reyes del "Glam"


El inicio de la década trajo tristes noticias, “Jimi Hendrix”, “Janis Joplin” y “Jim Morrison” fallecieron con las drogas y el alcohol como telón de fondo, los “Beatles” se separaron y la resaca lisergica de los 60 aún se estaba evaporando. A pesar de todo el “Rock” comenzó a caminar por sendas inexploradas y los 70 se convirtieron en la década de los excesos,de lo grandioso y de lo irrepetible.

Es 1972 y la gira de “Led Zeppelin” por el Reino Unido está teniendo un éxito multitudinario, sus directos duran más de tres horas, tocan ante audiencias enormes y su nuevo disco, el de los “símbolos”(conocido también como “IV”) obtiene ventas millonarias. Aparte de ser excelentes músicos viven de forma ostentosa y llevan un ritmo de vida frenético, montan bacanales, follan con “gruppies”, se exceden con las drogas, visten de manera extravagante, son pioneros en destrozar habitaciones de hotel e incluso tontean con la magia negra ...
“Led Zeppelin” se formo en 1968, los “Yardbirds” (grupo por el que habian pasado "Eric Clapton" y "Jeff Beck") se habian disuelto y su genial guitarrista "Jimmy Page" buscaba gente para crear una nueva banda, entonces conoció a “Robert Plant”, el cabronazo cantaba como los ángeles... “Plant” trajo consigo a dos amigos, “John Bonham”- que tocaba la batería de forma atronadora – y “John Paul Jones”- bajista,teclista y reputado músico de estudio. El primer trabajo de “Led Zeppelin” (“I”) se publicó en 1969, el disco no fue muy bien recibido en el Reino Unido así que decidieron hacer una gira por EE.UU, el público americano no tardó en darse cuenta de que estaban ante algo nuevo, “Led Zeppelin” fusionaban con muchos decibelios el “Blues”, el “Rock” y la “Psicodelia” apoyados por unos riffs y solos de guitarra devastadores y una base rítmica compacta y ruidosa. Años atrás grupos como “Steppenwolf” y su tema “Born to be wild” o los “Beatles” con “Helter Skelter” ya habían experimentado con aquel sonido pero “Led Zeppelin” iban más allá. En 1970, otras dos bandas inglesas tocaban igual de duro y de alto que “Led Zeppelin” pero cada una con un estilo propio, “Deep Purple” publicaron el contundente “In Rock” y “Black Sabbath” presentaron “Paranoid”, un disco repleto de atmósferas oscuras y siniestros textos.
Estas tres superbandas , “Led Zeppelin”, “Deep Purple” y “Black Sabbath” fueron los padres del “Hard Rock” y los precursores – sin saberlo- de otro futuro genero, el “Heavy Metal”.
Durante los años venideros surgieron nuevos grupos británicos de “Hard Rock”, “Thin Lizzy”, “Nazareth”, los operisticos “Queen”... los yanquis no quisieron quedarse atrás y apareció el “Hard Rock americano”, bandas como “Aerosmith”, “Alice Cooper Band”, “Ted Nuggent”, “ZZ Top” o los maquillados “Kiss” acapararon las listas de éxitos y de ventas durante toda la década ... el “Hard Rock” no dejo de crecer, en 1975 “AC/DC” liderados por los carismaticos “Angus Young” y “Bon Scott” comienzan a ser conocidos con “High voltage” y a finales de la decada aparece “Van Halen”, impulsor de una revolucionaria técnica para efectuar solos de guitarra llamada “Tapping”. “Eddie Van Halen” sabedor de la magia que desprendian sus dedos toca en sus principios de espaldas al público para que ningun guitarrista pueda copiar su estilo, el tema instrumental “Eruption” es su carta de presentación y el primer disco del grupo se convierte en el debut más vendido de la historia hasta hoy.

Grupos ya consagrados como los “Stones” y los “Who” continuaron sacando grandes discos (“Exile on main street” o “Who´s next” por citar algunos), los guitarristas “Jeff Beck”, “Rory Gallagher” y el inclasificable “Frank Zappa” aumentan su prestigio gracias a sus majestuosos directos ... el Reino Unido es un hervidero donde ya no existen reglas ni limites y casi al mismo tiempo que el “Hard Rock” nacen el “Rock Progresivo” y el “Glam”.

El “Rock Progresivo” combinaba virtuosismo, psicodelia y tintes sinfónicos (unas veces realizados con sintetizadores, otras con secciones de orquesta), este nuevo estilo se apodera de la idea de hacer discos conceptuales, es decir, canciones que tenían como nexo una misma historia. Los “Beatles” y los “Who” ya lo habían puesto en practica años atrás cuando editaron respectivamente “Sgt. Pepper´s” y “Quadrophenia” pero las bandas progresivas dan un enorme salto creando extensas y épicas canciones repletas de solos instrumentales, de hecho en muchas ocasiones un único tema podía alargarse durante toda una cara del disco... El “Rock Progresivo” acogió su esplendor en bandas británicas como “Yes”, los “Génesis” de “Peter Gabriel”, el trio “Emerson Lake and Palmer”, “King Crimsom”, “Jetrhro Tull” o los inigualables “Pink Floyd” que tras la ácida marcha de su líder “Syd Barret” consiguieron reinventarse a si mismos creando obras maestras durante toda la década como “Dark side of the moon”, “Wish you where here” o “The Wall”.

“Marc Bolan” era un tipo peculiar, vestía con chaquetas de leopardo, chisteras y plataformas, se maquillaba con rimel y purpurina para dar una imagen ambigua que no dejaba indiferente a nadie. Musicalmente odiaba el “Rock Progresivo” y buscaba recuperar las canciones breves y la espontaneidad del “Rock” de los 50, para actualizarlo inyectó al viejo “Rock and Roll” poderosos riffs y letras provocativamente sexuales ... y alehop!de su chistera surgió el “Glam”, un estilo donde la música y la imagen tenían igual importancia. Junto a “Mick Finn” formo el dúo “T. Rex” y canciones como “Get it on “ o “20th Century boy” sonaban sin parar en las emisoras británicas.
El joven cantante y compositor “David Bowie” ya había alcanzado cierta popularidad gracias a su pop ácido con arreglos orquestales, sobre todo con el single “Space odditty”, canción inspirada en el film de “Stanley Kubrick”. “Bowie” se sintió totalmente atraído por el “Glam” y por la figura de “Marc Bolan”, los dos músicos acabaron entablando una buena amistad en la que “Bowie” ejercía de aprendiz y “Bolan” de maestro.
En 1971 “Bowie” se ve capaz de mostrar al publico todo lo aprendido de su mentor y tomando como referencia a los travestís neoyorquinos da un giro radical a su imagen, su música avanza hacia el terreno eléctrico y publica “Hunky Dory”, sin embargo la eclosión total llega un año después cuando “Bowie” crea su alter ego “Ziggy Stardust”, una estrella del Rock venida del espacio que aterriza en la tierra con su banda las “ Arañas de Marte”, para contar está historia graba un disco conceptual ( “The rise and fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars”) inmediatamente el LP es considerado como la obra maestra del “Glam”, su fama se dispara, el maestro “Bolan” comienza a sentir celos de su discípulo y la amistad entre ambos de paso a una relación de amor–odio, “Marc Bolan” observa como su popularidad va decayendo mientras “Bowie” sube como la espuma y parece estar omnipresente en todos los proyectos importantes, aparte de encargarse de la mezcla de sonido del disco “Raw Power” de los “Stooges” compone el éxito “All the young dudes” para los glamourosos “Mott the hoople”, también relanza la carrera de “Lou Reed” arrastrándolo hacia el “Glam” y produciendole el disco “Transformer”, en su siguiente trabajo el “ex- Velvet Underground” impregnó al “Glam” de un espeso dramatismo con la publicación de “Berlin”, un LP conceptual ( al igual que “Ziggy Stardust” ) que narra la historia de una puta en un Berlin decadente.
El “Glam” continuó pariendo artistas como “Gary Glitter” o “Roxy Music” los cuales introdujeron una estética espacial y sonidos vanguardistas que con el paso del tiempo no han envejecido muy bien. El “Glam Rock” tuvo su apogeo entre 1971 y 1975, cuando el camaleón “Bowie” decidió dar otra vuelta de tuerca a su carrera el “Glam” fue desvaneciendose aunque siempre quedarán las grandes canciones y los grandes discos que este movimiento nos regaló...
“Marc Bolan” fue cayendo en el olvido, sus discos ya no tenían la misma acogida que años atrás, “Bowie” intento ayudarlo colaborando musicalmente en numerosas ocasiones pero desgraciadamente “Bolan” falleció a finales de los 70 en un accidente de tráfico, en la actualidad es considerado una de las grandes leyendas del Rock, gracias en parte a que “David Bowie” lo cita siempre que puede (con mucho cariño y admiracion)como su principal influencia.
Fuentes utilizadas:
REVISTAS: POPULAR1, ROCK DE LUX, ROLLING STONE.
LIBROS: EL LIBRO DEL ROCK(PHILIPP DODD).
DOCU-FILMS: "LA DECADA DE LOS 70" (BILL RICHMOND) Y "HEROES DE LA GUITARRA" (MARC SACHNOFF) DE LA SERIE PARA LA BBC "HISTORIA DEL ROCK".

Read more...

liga 301. Fin da primeira volta.


A manda de ñus segue no seu unstopabel percorrido e remata a primeira rolda cun 11 de 12 pts posibels (5 victorias máis 1 empate). Os pirañas tamén gañaron e van de terceiros con 4 victorias, 1 empate e 1 derrota. Moi ben xogado (sobre todo Iris nos ñus) Vémonos na volta.

Read more...

quén somos?


son espazos creados por
Adolfo Palacios Fernámdez
co obxectivo de melloralo
entendemento entre as xentes mediante o ROCK

créditos ROCKgaliza

navegamos con

aloxámosnos en

engadimos

usamos

grazas tamén a víctor, txalvi, sublimotrust e + 3nd3r

créditos do difunto pirañaROCK

funcionabamos con

seguimos crendo no ROCK grazas a, entre otros moitos


Grazas especialmente a stéphane, raulín e sandrícula
Os deseños asinados por piraGNÚ teñen unha licenza Creative Commons License Recoñecemento-Compartir baixo a mesma licenza. 2.5 de Creative Commons.
polo que sodes tod@s libres para usalos baixo as mesmas condicións e atribuíndo a súa autoría

para o seu uso comercial podedes contactar en rockgaliza@gmail.com. piraGNÚ 2009


  © Blogger templates The Professional Template by Ourblogtemplates.com 2008

Voltar ARRIBA